Time flies, when you’re having fun

Afscheidscolumn van René Laurens, lid Raad van Toezicht IHC.

Net toegetreden tot het toenmalige bestuur van het Indisch Herinneringscentrum (IHC), schreef ik in 2016 in mijn welkomstcolumn een bijdrage te willen leveren aan het verwezenlijken van de doelstellingen van het IHC. Het bij de (jonge) mensen in Nederland levend houden van de herinnering aan en de betekenis van de Tweede Wereldoorlog en de gevolgen daarvan in Nederlands-Indië zijn belangrijke doelstellingen, waaraan wordt gewerkt door enthousiaste mensen: directie, medewerkers, vrijwilligers, stagiaires en bestuur. Ik hoor daar graag bij!

Op het moment van het schrijven van deze afscheidscolumn, negen jaar later, lijkt de tijd voorbij te zijn gevlogen. Er is in de tussenliggende periode heel veel gebeurd. Achterom kijkend, denk ik aan het kleine kantoortje van het IHC op de bovenverdieping van “De Boerderij” op het terrein van het Landgoed Bronbeek. Het IHC was daar uit zijn behuizing gegroeid en toen bleek dat uitbreiding op Bronbeek niet goed mogelijk was, is naar alternatieven gezocht. Op enig moment moest de keuze worden gemaakt tussen verhuizen naar Amsterdam of verhuizen naar Den Haag. Bij die afweging is het publiek betrokken: er bleek een voorkeur te bestaan voor Den Haag. Ik zou hier kunnen volstaan met ‘de rest is geschiedenis, nu zitten we in de Sophiahof’, maar dat is te kort door de bocht. Ik wil even stilstaan bij de grote inspanningen die destijds zijn geleverd door de directie en de medewerkers. De verhuizing had op zich al voeten in de aarde. De tentoonstelling “Het verhaal van Indië” moest in Arnhem worden achtergelaten. Het nieuwe pand, de Sophiahof, moest een pleisterplaats worden voor de Indische en Molukse gemeenschappen, inclusief de musea en de organisaties. Het pand moest daarvoor ingrijpend worden verbouwd: het moest geschikt worden gemaakt als tentoonstellingsruimte voor het IHC en het Museum Maluku en als kantoorruimte voor deze organisaties en voor de Stichting herdenking 15 augustus, Pelita en het Indisch Platform. Het toenmalige IHC-bestuurslid Roel Dagevos heeft als een ‘onbezoldigd projectleider’ veel werk verricht om de verbouwing in goede banen te leiden. Directeur Yvonne van Genugten had, naast de verbouwingsperikelen, haar handen vol aan het kwartiermakerschap waarmee het IHC tijdens de eerste jaren was belast en - de winkel bleef open tijdens de verbouwing - het IHC draaiende houden.

Een mijlpaal was de officiële opening van de Sophiahof in juni 2019 door Zijn Majesteit de Koning. De opening en de andere feestelijke activiteiten die in die week plaatsvonden, zijn in goede en plezierige samenwerking georganiseerd door Indisch Platform, Pelita, Stichting herdenking 15 augustus en IHC.

Met de opening van de Sophiahof kwam nog geen einde het kwartiermakerschap door het IHC: dat gebeurde later met de oprichting van de Stichting beheer Sophiahof, die de beheerstaken en de facilitaire taken van het IHC heeft overgenomen.

Een droevige gebeurtenis die in een terugblik niet onvermeld mag blijven, was het overlijden van Jan Willem Kelder. Als mede-oprichter, bestuurslid van het eerste uur en later voorzitter is Jan Willem van eminent belang geweest voor het IHC.

Het IHC is de afgelopen jaren verder doorgegroeid. De semi-permanente tentoonstelling ONS LAND - Dekolonisatie, generaties, verhalen is vormgegeven samen met het Museum Maluku. Onder leiding van Margaret Leidelmeijer is het Kenniscentrum opgezet. De focus is verlegd naar jongere doelgroepen.

Met Onsland.nl is een enorme stap gezet op het gebied van het digitaliseren en ontsluiten van gegevens. Daarmee is nu via een groot netwerk van aangesloten erfgoedinstellingen, musea en archieven een schat aan informatie beschikbaar. Op het gebied van de educatie zijn veel initiatieven ontwikkeld, denk ook aan de prachtige lesbrieven die zijn verschenen.

Ik wilde er destijds dus graag bij zijn - en nu prijs ik me gelukkig dat ik erbij mócht zijn. Het IHC is een relevante organisatie met kundige en bevlogen medewerkers en enthousiaste vrijwilligers. Veel fijne en verbonden mensen. Deel uitmaken van de Raad van Toezicht was mij werkelijk een eer en een genoegen. Maar elke zichzelf respecterende Raad van Toezicht zorgt voor een rooster van aftreden, zodat regelmatig nieuwe mensen, met frisse en vaak nieuwe gezichtspunten, invulling kunnen geven aan de taken.

Per 1 januari hang ik mijn RvT-pet aan de wilgen, maar ik hoop als “Vriend van het IHC” velen van u nog regelmatig te ontmoeten.

Met hartelijke groet,

René Laurens