Bing Go, bestuurslid van het Indisch Herinneringscentrum en algemeen directeur van Go-Tan, vertelt over projecten van het Indisch Herinneringscentrum en over persoonlijke herinneringen.

Herinneringen
Al bijna 9 jaar ben ik bestuurslid van het Indisch Herinneringscentrum. De Indische geschiedenis is een onderbelichte episode in de vaderlandse geschiedenis. Bij het IHC verzamelen we herinneringen uit die tijd. Vervolgens zoeken we manieren om deze herinneringen over te dragen aan de nieuwe generaties. Ons motto is daarom ook ‘Indisch geheugen voor de toekomst’.

We doen dat op verschillende manieren. Denk bijvoorbeeld aan de publiekstentoonstelling ‘Het verhaal van Indië’ op Bronbeek, ons boek ‘De terugkeer’, de website ‘Indië in oorlog’ en onze mobiele doe-tentoonstelling de ‘Wereld Express’. Projecten waar ik met veel plezier aan heb meegewerkt en waar ik trots op ben.

Daarnaast verzamelen en creëren we nieuwe herinneringen met de vele activiteiten door het jaar heen, zoals podiumactiviteiten, educatieve projecten en natuurlijk de Herdenking op 15 augustus in samenwerking met Stichting Herdenking 15 Augustus 1945.

Een mooi nieuw project is het digitaliseren van de passagierslijsten van de repatriëring naar Nederland. De bootreis van en naar Nederlands-Indië heeft voor veel families een onuitwisbare herinnering achtergelaten. Met dit project willen we een brug slaan naar nieuwe generaties.

Familieherinneringen
Ik ben opgegroeid in een klein dorpje in de Betuwe. Ik was me niet echt bewust van onze Indische afkomst. Wel herinner ik me dat ik een keer verontwaardigd thuiskwam omdat ik ontdekt had dat de buren elke dag aardappels aten, een zeldzame delicatesse voor mij. Wij aten altijd rijst.

In mijn familie zijn alle herinneringen gerelateerd aan eten. Mijn vader had een fabriek en maakte katjang shanghai, kroepoek en sambal. Op familiefeestjes werd er veel gekookt, gegeten en gepraat over eten. Alleen maar eigenlijk. Als ik bij mijn oma kwam, was het eerste dat zij vroeg: “Sudah makan?”, heb je al gegeten. Dan begon zij, onafhankelijk van het antwoord, meteen te koken. Gebakken udang met ketjap of een roereitje met peteh en witte rijst, al was het midden in de nacht.

Mijn broertje heeft er een mooi boek over gemaakt, ‘De geur van witte rijst’. Hierin vertelt hij over de semur ayam van tante El en de aardappelkroketjes van Ipo Zeis. Maar er staan ook herinneringen in van andere families die gekoppeld zijn aan eten. Een gedeeld verleden, zoals ook de titel was van het lustrumboek van de Stichting Herdenking.

Al deze mooie herinneringen mogen niet verloren gaan.