Ik geef het door! met Esmée Begemann
In onze rubriek 'Ik geef het door!' geven we het woord aan de nieuwe generatie Indische Nederlanders. Over hun Indische verhaal en hoe zij dat verhaal zien, beleven en vertellen.
Zo houden we het verhaal springlevend en het geheugen fris.
We geven deze keer het woord aan Esmée Begemann
Morgenochtend
‘Adoe ja Anneke! Wat een mooie kleinkinderen al!’ en voor ik het weet word ik door, een naar mijn weten, onbekend persoon in de armen genomen en krijg drie klapzoenen. Maar dat maakt niet uit, alle Indo’s zijn familie.
Na een kwartier babbelen lopen we weer door over de TongTongFair, ondertussen heb ik een Es Kelapa Muda te pakken weten te krijgen, mijn broertje een lemper en een Es Shanghai en mijn moeder loopt vooruit op zoek naar dendeng voor mijn tante. Als we dat eenmaal hebben gevonden moet mijn oma natuurlijk nog flink onderhandelen over de prijs… en reken er maar op dat ze haar zin krijgt hoor.
Misschien dat het aan de dag lag maar het was, zeker vergeleken met andere jaren, erg rustig op de TongTongFair. Misschien dat de belangstelling afneemt, misschien dat de eerste generatie steeds kleiner wordt en misschien een combinatie van alle drie.
Ik ben het kleinkind van EG de Scheemaker geboren 1932 te Padang op Sumatra.
En van Anneke de Scheemaker/van Leem geboren 22 november 1936 te Batavia in de wijk Senèn.
Ook ben ik het kleinkind van J.A. Begemann geboren 18 april 1902 te Batavia. Tijdens de oorlog in dienst en moest na de capitulatie van het KNIL de kampen in. Twee weken na de oorlog verdronk zijn zoon.
En het kleinkind van Y.M. Daum geboren 22 september 1917 Soerakarta (Solo). Ze groeide op op een suikerplantage. Toen de jappen binnenvielen is zij vrijwillig meegegaan het kamp in om voor haar vader te zorgen.
Ik ben Esmée Begemann geboren 13 november 1996 in een ziekenhuis in Leiden. Opgegroeid in Oegstgeest en net klaar met mijn VWO.
Een totaal andere wereld.
Graag zou ik terugkeren naar de kolonie waar mijn grootouders zijn opgegroeid, maar dat is iets wat nooit meer zal kunnen. Tuurlijk bestaat Indonesië nog, maar de koloniale Europese cultuur is er verdwenen. Soms voelt het raar omdat je afstamt van een bepaalde cultuur die zich niet meer voortplant maar eigenlijk langzaam lijkt te verdwijnen en ook niet meer terug zal komen.
Vaak zie ik mij geconfronteerd met een oorlog die weliswaar nooit de mijne is geweest maar die vanwege de familieomstandigheden wel de mijne moest worden en dan vraag ik mij soms af of ik me moet afdraaien en me richten op het hier en nu of dat ik terug moet kijken en het proberen te begrijpen, hoewel dit laatste makkelijker gezegd is dan dat het begrepen is.
Maar dan vraag ik me al snel af: waarom zouden die twee niet gecombineerd kunnen worden…
Morgenochtend ontbijten we immers op de puinhopen van vandaag toch?
Veel liefs
Esmée Begemann
