Na elf jaar neem ik afscheid als bestuurslid bij het Indisch Herinneringscentrum. Als medeoprichter van buiten Randstedelijk fenomeen stichting Nasi Idjo*, mocht ik deelnemen aan de verkennende gesprekken van bureau Boer & Croon, die in opdracht van het ministerie van VWS, een onderzoek ging leiden over hoe een nieuw Indisch Herinneringscentrum eruit kon zien. De Nederlandse overheid vond dat de Indische gemeenschap recht had op een herinneringscentrum.

Op 30 augustus 2007 hebben we als bestuursleden onze eerste bijeenkomst gehad. In aanloop hiernaartoe werd ik door verschillende bestuursleden, van andere gevestigde Indische organisaties, gewaarschuwd dat ik mij in een ‘mijnenveld’ zou gaan begeven, en of ik daar wel tegen bestand was. Als hardcore Indo** ken ik deze wereld maar al te goed. Makkelijk was het niet om onze opdracht uit te voeren. Tijdens de boeklancering ‘Een Indische Skyline’*** hoorde ik een van de sprekers zeggen dat niet alle individuele ambities kunnen worden gedeeld. En ik ken geen groep die zo divers in samenstelling is als de Indische gemeenschap. Hoe anders heb ik dit mogen meemaken bij de mensen van het Indisch Herinneringscentrum.

Van onze diversiteit in samenstelling hebben we onze kracht gemaakt. We hebben met een klein team enorm veel werk verricht. Ik noem een paar: onze intrek, als vierde herinneringscentrum, op Bronbeek in Arnhem. De succesvolle publiekspresentatie ‘Het Verhaal van Indië’. In deze tentoonstelling geven wij een overzicht van ons gemeenschappelijk erfgoed. Van VOC tot de repatriëring. De aanstelling van onze directeur Yvonne van Genugten en stafleden. Het maken van het Nationaal Geschenk de educatieve strip ‘De Terugkeer’, de presentatie van ‘de Wereldexpress’, de Indische Salons die door het hele land zijn gegaan, het benoemen van prof. dr. Remco Raben tot bijzonder hoogleraar Koloniale en postkoloniale literatuur- en cultuurgeschiedenis, onze intrek op de Sophiahof in Den Haag en nog vele andere activiteiten waarbij we ook samenwerking hebben gezocht met diverse instellingen om ons aan een zo breed mogelijk publiek te tonen.

Feit is dat het Indische verhaal (nog) niet in het collectieve Nederlands geheugen zit. Er is nog veel werk te doen voor het Indisch Herinneringscentrum. Tijdens zijn oratie**** sprak Remco Raben de woorden uit: ‘Indië is hot’. Als bestuurslid van het eerste uur van het Indisch Herinneringscentrum kan ik dit alleen maar beamen. Ik zie vele jonge initiatieven ontstaan op divers gebied, of het nu gaat om film, theater, dans of zo veel meer andere disciplines. Ons motto ‘Indisch geheugen voor de toekomst’ zie ik opgepakt worden door de jongere generaties, ieder op zijn eigen manier en in hun eigen ‘taal’.

Als ik terugkijk is er in de loop van de jaren veel veranderd en zijn we een Indisch Herinneringscentrum geworden die meedoet in de samenleving. Een herinneringscentrum om trots op te zijn. Het Indisch Herinneringscentrum heeft de afgelopen jaren, naast een prachtige museale tentoonstelling en educatieve producten, ook een interessante programmering voor de verschillende doelgroepen opgezet. De afgelopen jaren groeiden de activiteiten op divers gebied. Ook is het een mooie plek voor de volgende generatie, waar volop ingespeeld kan worden op ‘een tweede laag van herinneren’ en kunnen mensen met vraagstukken omtrent de gebeurtenissen tijdens de Tweede Wereldoorlog in Nederlands-Indië en de daaropvolgende dekolonisatie terecht bij het IHC.

Ik heb met veel plezier en op een eigen wijze invulling gegeven aan mijn functie als bestuurslid en mijn best gedaan om het Indisch Herinneringscentrum verder te brengen naar een toekomst-proof herinneringscentrum. Dit heb ik samen mogen doen met bestuursleden van het eerste uur, Erry Stoové, Winnie Sorgdrager, Kees Neijsingh, Bing Go en Jan Willem Kelder. Jan Willem Kelder gaat samen met het huidige bestuur en met directeur Yvonne van Genugten, stafleden en vrijwilligers verder vorm te geven aan het Indisch Herinneringscentrum op de Sophiahof in Den Haag.

Meer dan elf jaar is een mooie periode geweest en ik laat met een gerust hart en met enige trots een mooi Indisch Herinneringscentrum achter. Het is met gemengde gevoelens dat ik afscheid neem omdat ik me zeer verbonden voel met deze organisatie, maar het is goed om een volgende stap te zetten. Iedereen bedankt voor alles!

Vaya Nijhof-Schippers
 

Nasi Idjo [2003-2018]
Stichting die als doel heeft het levend houden van de Indische identiteit door en voor Indische jongeren, met de oudere generatie als aanspreekpunt.

** Hardcore Indo - Ricci Scheldwacht/ Indische Letteren. Jaargang 24

*** Een Indische Skyline, Indische organisaties in Nederland tussen 1980 en 2010 -  auteur Fridus Steijlen

**** Oratie Prof. dr. R. Raben