In onze nieuwe rubriek 'Ik geef het door!' geven het het woord aan de nieuwe generatie Indische Nederlanders.

Over hun Indische verhaal en hoe zij dat verhaal zien, beleven en vertellen.
Zo houden we het verhaal springlevend en het geheugen fris.

De eerste 'Ik geef het door!' komt van de hand van Armando Ello. Filmmaker, fotograaf, kunstenaar en oprichter van de website 'Hoezo Indo'.

 

CONFRONTATIE

Door Armando Ello.

‘Herkenning is emotie’ hoorde ik iemand uit het Indische publiek zeggen als reactie op een lezing die ik hield over onze site ‘Hoezo Indo’ die we in 2009 hebben opgezet.
Het delen van ons Indisch verhaal heeft dus wel zin.

Maar voor wie is mijn of ons verhaal interessant?

Als ik een belangrijk ‘aha moment’ mag delen uit mijn Indische stapel van ontdekkingen dan is de eerste meteen een openbaring. Ik was niet alleen in mijn onwetendheid. Het heerst over een generatie. Ik dacht: ‘ik wandel al 22 jaar rond en al meer dan 22 jaar leef ik, net zoals veel andere Indo's, zonder helder besef van onze eigen identiteit.
Hoe kunnen wij dan keuzes maken in ons eigen leven als we amper weten waar we vandaan komen?’

Mijn eerste keuze was dus antwoord krijgen op mijn vragen, want altijd kreeg ik een ontwijkend antwoord op mijn meest simpele vragen als: ‘Waar kom je vandaan Pap?’

Ik vroeg niet door, omdat ik dacht dat dat het antwoord was en toch klopte het niet helemaal want ik kon er tot nog toe geen touw aan vastknopen aan de feiten die gewoonweg niet waar bleken.

Op een goed moment, tijdens het maken van Indische portretten in mijn afstudeerfase op de fotografieschool, reed ik naar Dordrecht, naar de Witte de Withstraat, naar de ramen waar de gordijnen altijd dicht zijn.  Naar het flatgebouw op de eerste verdieping en voor het eerst confronteerde ik mijn vader met mijn vragen.

Pen en papier bij de hand en ik stelde vraag na vraag, na vraag en wilde alle feiten op papier.

Zijn tranen deden mij niets, want ik had niets met zijn verdriet te maken.
Niet geheel onverwacht, maar toch.
Hij had zijn verhaal immers nooit gedeeld en ik vind dat ik het recht had om te weten wie mijn vader is en waar hij vandaan komt.

Juist door verder te vragen kon ik hem afleiden van zijn verdriet en kon hij zijn verhaal uit de doeken doen.

De band met mijn vader is sindsdien beter geworden. Ik denk dat dat komt omdat ik nu beter weet wie hij is. En zo weet ik ook beter wie ik ben.

Voor wie is mijn verhaal interessant? Wetende dat er zovelen zijn net als ik.

Als jij voor de keuze staat jouw eigen verhaal te willen achterhalen, wat is dan de manier om achter je antwoorden te komen? Is er een juiste manier? Als ik vergelijkende verhalen hoor van mede-Indo's die hun ouders of voorouder confronteren met die vragen dan vergt dat veel moed.

Ik deel je mijn confrontatie met mijn vader en had niet de intentie hem pijn te willen doen, maar juist om hem ermee naar buiten te laten komen en er mee te leren leven.
Niet meer in het verleden leven, maar verder kunnen gaan om uiteindelijk de gordijnen van zijn huis te openen.

Stel vragen, luister, laat het verhaal vertellen, vertel het verhaal en geef het door.

Groet,

Armando Ello

Filmmaker, fotograaf, oprichter van de website ‘Hoezo Indo’

website van Armando Ello

website van Hoezo Indo

 

 

Volg ons op social media

We zijn ook actief op social media.
Wilt u direct op de hoogte blijven van nieuwtjes en informatie, dan kunt u ons volgen op Twitter en op onze Facebook pagina

Indisch Herinneringscentrum op Twitter
Indisch Herinneringscentrum op Facebook